Το βράδυ της 29ης Μαϊου 2013, η Βουλή κλήθηκε να ψηφίσει για την άρση ή μη της βουλευτικής ασυλίας του βουλευτή της ΝΔ, Άδωνι Γεωργιάδη. Αφορμή είχε σταθεί η μήνυση του δημοσιογράφου και πρώην προέδρου της ΕΣΗΕΑ, Δημήτρη Τρίμη, μετά την συκοφαντική επίθεση που είχε δεχτεί, 1,5 χρόνο νωρίτερα, από τον τότε βουλευτή του ΛΑΟΣ.
Ο Γεωργιάδης είχε καταφερθεί κατά του δημοσιογράφου μέσα στην αίθουσα της Ολομέλειας, διακόπτοντας την ομιλία του Προέδρου του ΣΥΡΙΖΑ, λέγοντας πως ο κ. Τρίμης ήταν «ο αρχηγός των κουκουλοφόρων».
Στην ψηφοφορία, λοιπόν, ο Γεωργιάδης, επικαλούμενος το άρθρο 61 του κανονισμού της Βουλής, ζήτησε από τους συναδέλφους του να μην ψηφίσουν την άρση της ασυλίας του γιατί η δική του περίπτωση θεωρούσε «ότι είναι ο ορισμός της βουλευτικής ασυλίας με την έννοια της πολιτικής πράξεως που έγινε μέσα στην Ολομέλεια και στο πλαίσιο ασκήσεως των καθηκόντων» του.
Η πλειοψηφία, δηλαδή οι βουλευτές της συγκυβέρνησης Σαμαρά-Βενιζέλου, πείστηκαν καθώς φάνηκε από την ρητορική δεινότητα και από τα επιχειρήματα Γεωργιάδη και τελικά ψήφισαν κατά της άρσης της ασυλίας του.
Το ίδιο βράδυ, ο Γεωργιάδης κλήθηκε να σχολιάσει αυτή την εξέλιξη στην εκπομπή Ζούγκλα, του Μ. Τριανταφυλλόπουλου. Ο οποίος, αφού ευχαρίστησε τους βουλευτές που δεν υπερψήφισαν την άρση της ασυλίας του, στη συνέχεια υπεραμύνθηκε μέσω του Συντάγματος: «Η βουλευτική ασυλία υπάρχει στο Σύνταγμα για να προασπίζει την ελευθερία του λόγου των βουλευτών», δήλωσε ο Γεωργιάδης, κάτι που προφανώς για τον ίδιο δεν ισχύει σήμερα, στην περίπτωση του Παύλου Πολάκη.
Ο βουλευτής της ΝΔ, δεν έμεινε όμως μόνο σε αυτό το επιχείρημα. Πρόσθεσε μάλιστα ότι «πρέπει να συμφωνήσουμε ότι η Βουλή, και όσα λέμε εκεί, είναι το άβατο της Δημοκρατίας. Εκεί υπάρχει η απόλυτη ελευθερία του λόγου».
Δεν είναι τυχαία ο κορυφαίος κωλοτούμπας στο ελληνικό κοινοβούλιο.
